Η Μουσική Ενώνει (Ή Μήπως Όχι;)
Έχω περάσει τα τελευταία δυο χρόνια σβήνοντας προλόγους σαν αυτόν που ακολουθεί. Άλλους από ντροπή και άλλους γιατί νέες σκέψεις γύρω από αυτό το θέμα καρφώνονταν μέσα στο κεφάλι μου. Τον σημερινό θα τον κρατήσω. Θεωρώ δεδομένο ότι πολλοί φίλοι και γνωστοί θα νευριάσουν με όσα θα γράψω παρακάτω. Ίσως κάποιοι να μπουν στην διαδικασία να αναρωτηθούν αν εννοώ αυτούς. Θα λύσω, λοιπόν, αυτή την απορία από την αρχή για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: Δεν εννοώ κανέναν από εσάς και ταυτόχρονα εννοώ τους πάντες, ακόμα και τον εαυτό μου. Ουδείς αναμάρτητος. Πάντα ήθελα να ονομάσω αυτό το άρθρο «Η Μουσική Ελίτ», τελικά προτίμησα το παραπάνω.
Τι είναι λοιπόν η μουσική; Υπάρχει καλή και κακή μουσική; Άξια και ανάξια λόγου μουσική; Ποιοτική και μη; Σοβαρή και αστεία; Οι πιο πολλοί βάζουν τις παραπάνω ταμπέλες στα είδη μουσικής , μα δε σταματάνε εκεί, το επεκτείνουν και στο ίδιο το άτομο που ακούει το κάθε είδος ή μερικές φορές υπάρχει ευθεία βολή αν σιχαίνονται έναν συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Όλο και σε κάποια παρέα θα έχετε ακούσει κάτι από αυτά: «Είσαι γελοίος, ακούς Μαζώνακη», «είσαι άμπαλος, ακούς Lady Gaga» κ.ο.κ. Ειλικρινά, απελπίζομαι με όλα τα παραπάνω. Έχει τύχει να παρευρίσκομαι σε αρκετές συζητήσεις περί μουσικής και σε 100αδες online ξεκατινιάσματα. Θυμάμαι ένα κορυφαίο post στο Facebook: Δεν μου'χεται τώρα για ποιο συγκεκριμένο συγκρότημα είχε ξεκινήσει ο «τσαμπουκάς», αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα τον τύπο που ωρυόταν για τις μουσικές του γνώσεις, σε ένα σχόλιο να γράφει το εξής: «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», έκλαψα από τα γέλια, πιο Ελληναράς πεθαίνεις... Αν μπορούσα να κατασκευάσω ένα μουσικόμετρο, μάλλον θα ήμουν πλούσιος. Είναι λες και βλέπεις αγόρια στις τουαλέτες Γυμνασίου να μετράνε ποιος την έχει μεγαλύτερη. Τα πρωτόγονα ένστικτα μάς ακολουθούν πάντα και παντού μάλλον. Λίγο πιο πολιτισμένα και λίγο πιο ντυμένα. «Εγώ βρήκα την τάδε μπάντα.», «όχι, φίλε, εγώ την άκουσα πρώτος!». Ή «Δεν του μιλάω ρε, αυτός ακούει Britpop, είναι 20 χρόνια πίσω». Αν κάνεις τις παραπάνω σκέψεις, μέσα στο μυαλό μου δε διαφέρεις πολύ από έναν φασίστα. Δεν κατάλαβα ποτέ μου την γενετήσια φύση του ανθρώπου για επιβολή της γνώμης του στο καθετί.
Η μουσική, έτσι όπως το σκέφτομαι εγώ, ενώνει κυρίως στο επίπεδο ομάδων (όχι πολύ διαφορετικών από αυτές που υπάρχουν π.χ. στο ποδόσφαιρο) και όσοι ακούν μουσική δε διαφέρουν πολύ από τους οπαδούς του ποδοσφαίρου, απλά είναι πιο intellectual και δεν κυνηγάει ο ένας τον άλλον με καδρόνια και δεν μαχαιρωνόμαστε μεταξύ μας, τουλάχιστον όχι σωματικά. Πνευματικά μπορεί να πέφτει και καμιά ψιλή. Bullying κανονικότατο. Αν τα διαβάζεις και μέσα σου μονολογείς ότι γράφω ό,τι μου κατέβει, να αναφέρω μερικά παραδείγματα. Απλά και γρήγορα: Hip-hop εναντίον low bap, γενικό παράδειγμα, oasis vs blur (τύπου οσφπ vs παο), πιο γλαφυρό παράδειγμα μάλλον δεν υπάρχει. Τα αγγλόνια είχαν φτάσει στο σημείο να εύχεται ο ένας τον θάνατο του άλλου. Σκέψου ακόμα τις ταμπέλες που βάζουμε στον ίδιο μας τον εαυτό «είμαι μεταλλάς», «είμαι ροκάς» κλπ.
Μια καλή λύση θα ήταν η αστυνομία της μουσικής. Δεν συμφωνείτε; Να εντοπίζει όσους δεν ακούν «καλή» μουσική και να τους παίρνει τα ηχεία για μια εβδομάδα αν ακούνε έντεχνο, ένα μήνα αν ακούνε παλιά λαϊκά. Δε το συζητώ, αν ακούνε Πάολα, δια βίου αποκλεισμός από την μουσική.
Δε μπορώ να κρύψω, το είπα και στον πρόλογο, ότι πέρασα κι εγώ από την φάση του μουσικού ελιτισμού. Για κάποια, ίσως αρκετά χρόνια. Ευτυχώς, το ξεπέρασα και τώρα είμαι καθαρός... Όλοι εσείς που είστε ακόμα κολλημένοι στη δήθεν ανωτερότητα της μουσικής παιδείας σας, σκεφτείτε το ξανά. Ποιοι είστε εσείς που καθορίζετε και κολλάτε ταμπέλες στο τι ακούει ο καθένας; Έχετε σκεφτεί ότι το αριστερό από το δεξί αυτί διαφέρουν; Πόσο μάλλον τα αυτιά σας από τα αυτιά του διπλανού σας , ότι ενώ ακούμε ταυτόχρονα με τον άλλο το ίδιο τραγούδι, στην πραγματικότητα μπορεί να ακούμε κάτι εντελώς διαφορετικό; Προφανώς, δεν είναι κακό να μην αρέσουν σε όλους μας τα ίδια πράγματα, κακό είναι να κρίνουμε αυτό που αρέσει στον άλλον. Δε θα κρίνω ποτέ πια κάποιον από την μουσική που ακούει, αλλά η ελευθερία του τελειώνει εκεί που αρχίζει η προσπάθειά του να με πείσει ότι οι μουσικές τους προτιμήσεις είναι ανώτερες ή καλύτερες από τις δικές μου. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι κάποιος μπορεί να έχει μια ανώτερη μουσική καλλιέργεια-παιδεία από κάποιον άλλο, τη στιγμή που θα «τραμπουκίσει» τον οποιονδήποτε γι' αυτά που ακούει, αυτόματα μου δημιουργείται η απορία τι είναι και τι αξία έχει η μουσική παιδεία ενός, χωρίς γενικότερη παιδεία; Μάλλον είναι ένα μεγαλοπρεπές τίποτα.
Μάλλον, μετά από 700 λέξεις, έχω αρχίσει να κουράζω και να κουράζομαι, θα αρχίσω να το μαζεύω. Η μουσική, λοιπόν, μπορεί να ενώνει, ναι. Σε φέρνει πιο κοντά με τους φίλους σου, σε πολλές περιπτώσεις κάνεις φίλους μέσα από την μουσική και αυτό είναι κάτι μαγικό. Μου έχει συμβεί. Γι'αυτό το λόγο φτιάχτηκε και τούτο εδώ το site, για να επικοινωνήσει τη μουσική του με περισσότερο κόσμο και να κάνουμε καινούριους φίλους μέσα από τη μουσική. Από την άλλη, όπως ήδη εξήγησα και εξηγήθηκα, χρειάζεται λίγο προσοχή...
Η μουσική είναι μία, δεν είναι πολλές, το πώς χρησιμοποιείς τα μουσικά όργανα και την τεχνολογία κάνει την μουσική να φαίνεται διαιρετέα, αλλά δεν είναι. Είναι απλά αντικατοπτρισμοί της μιας και μοναδικής (ανώτερης από όλες τις μορφές τέχνης) μουσικής. Είναι αυτή που υπάρχει από την λύρα του Ορφέα μέχρι την κιθάρα του Hendrix και από το μπουζούκι του Χιώτη μέχρι τα synthesizers του Jean Michel Jarre.
Αυτή την τελευταία παράγραφο την αφιερώνω στον αδερφό μου. Την αφιερώνω, γιατί ένα βράδυ άθελά του μέσα από ένα song diary του (check here), μου έδωσε την απάντηση που πάντα έψαχνα στην ερώτηση «Τι μουσική ακούς;». Ακούω τα πάντα, λοιπόν, αρκεί να υπάρχει μέσα σ' αυτό ψυχή.
Αγαπώ την μουσική και όσους ακούνε μουσική.
